Tal ollar de persoa

"e botoulle máis auga,

 e a Tula púxose a ollar pra min, que nunca lle tiña visto tal ollar de persoa;

 e viña outra mulleiriña máis nova, cunha ola grande de barro posta, a xuício, no curuto da testa, que víase ser auga da Burga en que fumegaba, e díxolle á vella sin se deter:

 -Vaia, Pura, que tes boa entretención de mañá cedo..."

Eduardo Blanco Amor, Xente ao lonxe , páx. 110, Editorial Galaxia, Vigo 2006 (2ª edición en BBA).