Sandiós qué ben sabía

"Unha vez á merendola fóralles medrando a bebedela por mor dunhas botellas de licor café que trouxera a María do Narizán, que era compañeira de costura da miña irmá (sandiós qué ben sabía) algo máis vella, uns dezasete, que as trouxo da taberna do seu tío, que era orfa dunha irmá (qué ben sabía, sin arrabuñar na gorxa como facía o augardente do país ou a caña que de primeiras non se aturaban)"

Eduardo Blanco Amor, Xente ao lonxe , páx. 120, Editorial Galaxia, Vigo 2006 (2ª edición en BBA).