“Moira observa como
a lúa perde, paseniño, a súa redondez. Os seus cabelos compiten en brancura cos
do satélite. Sabe que, cando ela xa non estea, o luar seguirá alumando o paso
das lobas, mais descoñece quen lle cantará aos lobos cando deixe de existir.
Sabe que hai outras. Recoñéceas polas súas verbas, pola súa presenza. Polo seu
ollar capaz de derrubar calquera presa por moi inmensa que semelle a súa
presenza. Recoñéceas por seren quen de unir as mandas, mais descoñece quen será
a seguinte peeira.”
No hay comentarios:
Publicar un comentario