“Esa noite había
luar. Cada raio iluminaba cada un dos seus medos. Tiven que erguerme, non podía
dar unha volta máis nesa cama. Achegueime ao espello pois podía ouvir como
chamaba por min. Alí estaba Manuel, ou era Manuela? Cos seus ollos mornos
observándome, cos seus cabelos longos acariñando os meus ombros. Mirábame con
dozura, con tanto agarimo que se tornaba pesar. Odieina, odieina por ser ela, por
ser eu. E canto máis a odiaba máis torcía os seus beizos nun xesto de
conmiseración.
Agarrei as tesoiras da costura e achegueinas á
gorxa. Case puiden sentir un reflexo de sorpresa nas súas tenras meniñas, mais
axiña se converteu nun ollar de desdén, de reto. Tiña que matala.
Acheguei as tesoiras ao cabelo e comecei a
cortalo, case a arrincalo.
Ela mirábame con tal xenreira que crin que
sairía do vidro e me devoraría. Pero eu tiña que ser máis forte. (...) “Non
pode fuxir de min”, semellaba dicir. Fora unha pelexa dura entre bestas
salvaxes. Cun berro afogado arrinquei o cabelo que restaba e só quedou o home.
Ante min só estaba Manuel.”
No hay comentarios:
Publicar un comentario