Diagnóstico sexual (II)

Esta nena convertida en pouco tempo nun mozo con barba puido vivir un drama terrible, sentíndose sempre unha muller no corpo dun home. As burlas, os conflitos e todo un drama de identidade sexual naquel século XIX puido ir xerando en Manuela Romasanta unha crise interna que talvez atópase a súa saída nos asasinatos de mulleres e nenas, aquelas coas que máis se identificaba pero sexualidade a que ela vírase obrigada a renunciar.

Fernando Serrulla afondará nesta hipótese, e en novembro de 2012 dará a coñecer a súa teoría nas II Xornadas Romasanta. Fala de “pseudohermafroditismo feminino”: tiña sexo feminino pero segregaba unha cantidade desmesurada de hormonas masculinas polo que sufría un proceso de virilización. Estas persoas debido aos andróxenos podían presentar episodios de forte agresividade, que eran perfectamente compatibles co seu carácter predominante de persoa encantadora e cariñosa.

Esta patoloxía, causada por un déficit de xeración de cortisol na glándula suprarrenal, provoca un exceso de hormonas sexuais masculinas. Estas persoas nacen con aparencia de nena, con xenitais externos de aspecto feminino, pero a partir dos oito anos, comezan a virilizar. Non lles medra o peito, empézalles a saír pelo por todo o corpo e transfórmase a voz, apuntaba Serrulla. Con todo, cre que é complicado facer un diagnóstico claro do que era Romasanta e cal era o seu trastorno, xa que non hai ningún resto biolóxico que se poida analizar para confirmalo.