"Os graxos da Burga tiñan o corazón a proba de desgracias. Dunha vez armáronlle a un deles unha trampa nunha viña: puxéronlle unha gran ratoeira de ferro, feita de encarga pró caso. Caíu un nela e tronzóuselle unha perna. Os graxos da Burga, lonxe de ter mentres de se vengar do feito excramaron cuase churumicando: "Trátannos como ós zorros, pro non hai que facerlle. Xa teremos tino de manter a ese coitado compañeiro que quedou impedido pró traballo"."
Valentín Lamas
Carvajal: “Os graxos da Burga”, Gallegada. Tradiciós,
costumes, tipos e contos d´a terriña, Tomo I, Imprenta d´O Eco de Ourense,
1887, páx.989-100
No hay comentarios:
Publicar un comentario