Acordaron morrer alí xuntos

"As panadeiras da Barreira queixáronse ó alcalde señor Lebrón de que os graxos lles roubaban as broas enteiras, e da noite prá mañá, co pensamento de que os sereos poidesen collelos millor, por orde da autoridade, un ferreiro púxolle unha reixa ó burato que daba saída á Burga de Arriba.

  -Pecháronnos unha porta e non hai chave que faga nela -dixeron os graxos-, mais non por eso deixaremos de facer as nosas escapatorias.

  Vendo o alcalde que non daba resultados a gazapeira, anoxouse e mandou que puxesen outra reixa no burato da Burga de Abaixo. Escomenzou a traballar o ferreiro, anuncióuselles que si non saían quedaban alí pechados pra sempre; mais como si tal cousa, os graxos, dinantes de se rendir ó enimigo, acordaron morrer alí xuntos, imitando ansí, sin conocer a Historia nin polo forro, o heroico exempro dos fillos de Numancia."

Valentín Lamas Carvajal: “Os graxos da Burga”,  Gallegada. Tradiciós, costumes, tipos e contos d´a terriña, Tomo I, Imprenta d´O Eco de Ourense, 1887, páx.989