Vaguidade fidalga

"Abandonado na branda alfombra do seu reclinatorio, entre néboas de opio, fumando da súa pipa e tamén da dos demais, Aurelio volvía ser Andrada, a sentir a vaguidade fidalga. Vacuo, melancólico, veuse no pazo, no verdor escuro que entraba pola fiestra como saudade, baleiro, negra sombra, querida negra sombra, poalla na mente, balor dos devanceiros acumulado nos recunchos acendendo os altares do silencio, lugares que nunca se limparan, balor que paraliza, nugalla habitude, entre a brétema e serán infinda, conformidade herdada ou asumida, harmonía na voz de Manuela chamándoo, e chove sobor das rosas e as escalinatas do pazo."

Mª Xosé Queizán, A boneca de Blanco Amor, ed. Galaxia, Vigo, 2014, páx. 114