Calisquera charanga dos arredores

"Os que máis lle gostaban á xente eran o feixiño de espigas arrodeado da fouce e da eixada, e o ramallo de pampos e follas de vide da "Asociación de Labradores de la Arnoya";  e tamén a escuadra, a plomada e a llana, garnidas en prata, do gremio de albañiles (...)

 Cando estaban os liberais no goberno desfilaban tamén o grorioso Orfeón de A. co seu estandarte coberto de fitas, bandas e coroas de loureiros de ricos metais, gañados nos concursos da rexión e da Nación;

 mais estando os conservadores non se atrevían por medo de que lle chimpasen as subvecións da Diputación e do Aiutamento, que xa se tiña dado o caso na remuda dos partidos no poder.

 Moi cedo aledábanse as rúas coa afinada banda "La, Lira", de Ribadavia, botando pasacalles, marsellesas, "internacionales"; (...)

 Algunhas veces a banda de Alongos, que era a millor no estrondo dos "pasacalles", non se estrevía a vir nin cando estaban no poder os liberais (...) e habíase que conformar con calisquera charanga dos arredores, coasi sempre a de Punxín, que eran sete facendo nove, que o bombo e os platillos tocábaos un só."

Eduardo Blanco Amor, Xente ao lonxe , páx. 295-296, Editorial Galaxia, Vigo 2006 (2ª edición en BBA)