"Os rapaces dixeron que se ían ao mesón do Roxo que había toda a noite unha partida de sete e media de arrieiros e cocheros, e que agardarían até o coche de liña que saía de alí ás sete da mañá.
Quedamos os tres e fumos á casa da Charito. A casa da Charito, tanto como eu tiña ouvido dela, era outra cousa;
tiña alfombra, sofás e no teito unha grande lámpara de cristal de moitas bombillas, pro só con dúas acendidas."
Eduardo Blanco Amor, Xente ao lonxe , páx. 313, Editorial Galaxia, Vigo 2006 (2ª edición en BBA)
No hay comentarios:
Publicar un comentario