Inxela e temesiña

"Eu dígolle á mamai que se volve pra a Peroxa levareille o neno pra que mo acabe de criar... 

 (...) Escríbeme canto poidas. Quérote moito; cicais queira en ti un intre moi agasalleiro da miña vida. Levo pra sempre comigo a túa tenra amistade, dende a inorada e crecente beleza daquela rapariga aldeán que chegou a A. inxela e temesiña, até os rechamantes anos finais da normalista, tentada polas "ideas" que eran o andacio do tempo..."

Eduardo Blanco Amor, Xente ao lonxe , páx. 324-325, Editorial Galaxia, Vigo 2006 (2ª edición en BBA)