Unha escritura que morreu con ela

"Téñoa ollado moitas veces mollar na lingoa o lápiz de carpinteiro (non lle acomodaban os outros) e apuntar as débedas; mellor dito, dibuxalas, no coaderno. As roscas de a cadela eran redondeliños pequenos, e máis grandes as de a can. Os bolos, unhas riscadeliñas que somellaban paxaros voando.  As pezas de a libra, do esponxado, eran como cabazos, e as de dúas, como oitos. As do bregado, eran tamén redondelas, pro cunhas liñas en reixa, igoal que as que se contrapesan nas empanadas.  Diante de cada plana, púñalle un sinal pra saber de quen era, e non se trabucaba endexamais. A señora Fermina do pan inventara unha escritura que morreu con ela."

Eduardo Blanco-Amor, Os Biosbardos, ed. Galaxia, 1962, 12ª edición, "O noxo", páx. 29