Cando estaba doente

"Ninguén sabía como se arranxaba dentro da trastenda que daba a un salido onde criaba galiñas. Disque se lle puñan morredías de tanto pan duro que lles daba esfrangullado.

 Cando estaba doente chamaba a unha monxa que era do seu lugar, aló pola Manchica, Sor Flora, que tiña unha migalla de bigote. Un día que eu estaba alí, coidándolle do trato, ouvín como lle rosmaba."

Eduardo Blanco-Amor, Os Biosbardos, ed. Galaxia, 1962, 12ª edición, "O noxo", páx. 26