“Salvouno a revolución de 1868,
anque el o atribuía a un pauto co demo, a quen lle chamaba sempre Perello.
Volveu á sua aldea e en 1874, como dixen, proclamou a República Independente de
Francelos, cos resultados que xa se saben. Morreu xa velliño en 1885, tres días
despóis do pasamento de El Rei. Dixeron daquela, según refire o folleto que
resumo, que o desminte, que don Luis se fora deste mundo de resultas dunha enchenta
solitaria, con moito de porco e bastante de viño, para celebrar o
acontecemento. Pero o seu apaixonado defensor e biógrafo asegura que foi o
saber que a Rexente, dona María Cristina de Habsburgo-Lorena, quedaba
empreñada, o que lle meteu tal tristura na alma que o foi ensumindo, ensumindo,
hastra dar co seu corpo, enrugadiño e flebe, no camposanto, pois o señor abade
de Francelos non pasou por que fora enterrado nunha leira, xa que, tolán e
todo, don Luis non deixaba de ser un veciño.”
Carlos Casares, “O republicano de
Francelos”, de Os escuros soños de
Clío, edicións do Cerne, Santiago, 1979, páx. 127-128.
No hay comentarios:
Publicar un comentario