Dez castiñeiros medrados nun souto pelado

“e o de Farruco o Coxo, que xa anda ben; e o de Antón do Toxal, que vindo da feira víu saír dun boi desmaiado que tiña un porco negro que se foi voando e estourou no aire por riba do Penedo das Sete Espadas; e o de Paio Eanes, que era pobre e lle saíron dez castiñeiros medrados nun souto pelado; e o de Marica da Acea, que era velliña e agora é moza colorada; e o de Antón Soares, que tiña un pozo seco e agora ten a mellor auga do lugar; e o de Felicia de Tralaira, que nunca lle volveu malparir unha vaca que lle tiñan mirado; e o de Fiz o Carpinteiro, que lle tirou do corpo un catarro vello; e o de Xohán Tabeirós, o fidalgo toliño de Mogueimes, que volve falar polo dereito; e o do xastre de Grou, que tivo novas dos seus mortos e o seu pai lle pedíu oracións para se desprender dun frío do pasamento e que o facía padecer en demasía nas longas noites xeadas de acolá.”

Carlos Casares, “San Pedro Novo”, de  Os escuros soños de Clío, edicións do Cerne, Santiago, 1979, páx. 117.