Sobre a leña

"A procesión entrou na Praza Maior de Xinzo pasadas as once. Arroupado polos seus fregueses, don Marcelino caeu de xeonllos con eles e rezou un responso. Cando ergueu os ollos, viu o ferreiro todo vestido de branco. (...)

  Subido sobre a leña, o ferreiro miraba para a xente e saudaba os coñecidos. Cando reparou nos veciños de Sabucedo, sorriu, e como levaba as mans atadas, acenou cos ollos. (...) Polos ollos azuis, arrasados en bágoas, recoñeceu a Balbina de Ganade, trinta anos sen vela, un amor arruinado por un pai terco e soberbio, moi amigo do señorío de Xinzo. Foi o único momento en que o ferreiro se puxo triste."

Carlos Casares, O galo de Antioquía, ed. Galaxia, 2003, páx. 36.