"Xa no camiño, o can fíxoo rir coa historia de don Cirilo, o cóengo de Burgos que quería ser monxa, e cun conto que lle escoitara ao señor abade de Beiro sobre uns senvergonzas que andaban polas terras de Ourense convertendo a auga en viño a base de rezar o Noso Pai ao revés. Íalle falando precisamente deste sucedido cando atravesaban a fraga de Liñares e nesto que, de súpeto, o cabalo se puxo de pé, rinchando todo asustado, como se vise unha cousa do outro mundo. A continuación oíuse un renxer terrible entre a follaxe do bosque e diante deles apareceu unha masa escura e grande, como un boi.
-Crispín! É Crispín! Estamos perdidos! -berrou o médico."
Carlos Casares, O can Rin e o lobo Crispín, ed. Galaxia, colección árbore, 2005, páx.18
No hay comentarios:
Publicar un comentario