O quiquiriquí das doce

 "Non lle deu demasiado tempo porque nese preciso instante escoitou o estralido do lume ó prender nas xestas e nos garabullos, nunha especie de forno que fixeran debaixo da leña gorda. Tamén escoitou berros e algúns aplausos. Un dos que aplaudían era o sacristán de Penín. Doeulle porque lle tiña afiado unha serra tres ou catro veces, sen cobrarlle nunca nada. (...)

  Nuns poucos segundos xa se decatou de que voaba. Cando foi consciente do que estaba pasando, bateu as alas para confirmar a sospeita, deu dúas voltas arredor da praza, situouse na parte onde estaban os nenos para facer un par de monadas e logo saíu en dirección de Sabucedo. Tiña que apurar e voar con forza se quería chegar ó campanario de Antioquía e cantar o quiquiriquí das doce."

Carlos Casares, O galo de Antioquía, ed. Galaxia, 2003, páx. 38.