Nun buraco escuro e longo

"Desta vez, víase o campanario no fondo, pero tamén unha praza redonda, rodeada de casiñas pequenas, todas con tellado vermello a dúas augas e ventás pintadas de verde. Dun dos lados da praza saía unha rúa estreita, toda empedrada, pero a auga estaba tan toldada daquel lado que era imposible saber en que lugar remataba. Por un clariño que se observaba uns metros máis alá, divisábase unha rúa perpendicular a aquela, con soportais e tres ou catro construccións de luxo, quizais con escudo na fachada. De pronto, naquel mesmo claro fíxose un remuíño que empezou a rousar como a roda dun carro, primeiro lento e pousona, despois moi rápido. Conforme ía aumentando a velocidade, o remuíño tamén se achegaba á beira da auga. Nuns instantes situouse diante do cura e do ferreiro, que viron como se abría ós seus pés nun buraco escuro e longo, eso si, non moi empinado e con escaleiras."

Carlos Casares, O galo de Antioquía, ed. Galaxia, 2003, páx. 32.