Silgar, en inverno...

Silgar, en inverno,

é un paxaro escuro

penetrado de loito

que fuxe do sol cara a penumbra

e retorna, como Ícaro, ferido e mutilado.

Silgar en inverno, de noite,

estremece entre as ondas e o vento

que acosa impaciente os pequenos cantís

e arrastra a area, mar adentro,

para deixar a semente da morte

lonxe da praia, entre as quenllas.

E o seu rumor chega ata Auria,

ós arredores de Viria ou Cambalán,

húmida tamén de enchentes e de ventos.

Xosé Lois Rúa, Elexías de Orfeo, novembro-decembro 2000, inédito

(Extraído do libro: Ourense, craro río, verde val; escolma de Marcos Valcárcel

Concello de Ourense, marzo 2001, páx. 130)