Agardábanme no fielato

“Agardábanme no fielato da Ponte Vella pouco denantes de meianoite e baixamos calados ó río. O río aínda collía uns anacos de lúa vella, de lúa podre, de anaco de cabazo podre que se despenaba, de manteiga amarela, de luce pegañosa, polas restrevas escorrendo a se derreter por embaixo dos piñeiros de Santa Ladaíña a retrincos aínda máis vermellos, como cando vin o ferro vivo na fundición de Malingre ou o ferro na fragua do Catapiro...”

  Eduardo Blanco-Amor, Os Biosbardos, ed. Galaxia, 1962, 12ª edición, "Os Biosbardos", páx.12

No tempo quente

""Conque era o rigor do vrau e mi madre quedábase a velar até a mañanciña cosendo pantalóns de gambrona para o Demetrio que tiña un "roupasfeitas" na Ferrería, e como o sobrado onde dormiamos estaba inzado de chinches á miña nai tanto lle daba, no tempo quente, que viñese cedo ou tarde."

Eduardo Blanco-Amor, Os Biosbardos, ed. Galaxia, 1962, 12ª edición, "Os Biosbardos", páx.12

A pensar nos biosbardos

"Aquela noite ó deitarme decateime que a lúa ía vella encol de Santa Ladaíña cofeándose no cumio do monte e tardei en coller o sono.

 A miña nai botouse a rir e chamoume lambón e díxome que todo eran argalladas dos rapacetes de Auria, os piores do mundo; e que eu non o sabía por non terme criado alí, e que xa llo tiñan feito a moitos e que algús quedaran pensatibres da bulra durante un tempiño arredándose da xente, así como aloleados, polo cuio cando alguén se aparvaba, fose polo que fose, a xente decía que andaba "a pensar nos biosbardos"."

Eduardo Blanco-Amor, Os Biosbardos, ed. Galaxia, 1962, 12ª edición, "Os Biosbardos", páx.12

Silgar, en inverno...

Silgar, en inverno,

é un paxaro escuro

penetrado de loito

que fuxe do sol cara a penumbra

e retorna, como Ícaro, ferido e mutilado.

Silgar en inverno, de noite,

estremece entre as ondas e o vento

que acosa impaciente os pequenos cantís

e arrastra a area, mar adentro,

para deixar a semente da morte

lonxe da praia, entre as quenllas.

E o seu rumor chega ata Auria,

ós arredores de Viria ou Cambalán,

húmida tamén de enchentes e de ventos.

Xosé Lois Rúa, Elexías de Orfeo, novembro-decembro 2000, inédito

(Extraído do libro: Ourense, craro río, verde val; escolma de Marcos Valcárcel

Concello de Ourense, marzo 2001, páx. 130)

Ímoste levar á pesca dos biosbardos

"Eu ben me decataba de que todo aquelo tiña que pasar e pasaría, que xa noutros sitios me pasara, e tiña que pandar e pandaba até non lle coller o xeito ás cousas e ós ditos de rapazada de Auria. E cando xa ía pra catro meses:

-Oes Ninchi, ímoste levar á pesca dos biosbardos que xa estamos vendo que eres bo rapaz."

Eduardo Blanco-Amor, Os Biosbardos, ed. Galaxia, 1962, 12ª edición, "Os Biosbardos", páx.10

Xogando a la una anda la mula

“E rachábanme os peós e afundíanme os puñetes na res xogando a la una anda la mula, e facíanme regañetas de m... cando iamos nadar na Sila, con dous ou tres noos tan apreixados con auga na camisa que non se podían desfacer sin botarlle os dentes.”

Eduardo Blanco-Amor, Os Biosbardos, ed. Galaxia, 1962, 12ª edición, "Os Biosbardos", páx. 10

Asegún me decían

"Asegún me decían os rapaces de Auria eu resultara falando o andaluz polo moito que contrapeaba miña fala coa súa, e facíanme falar e coñeábanse de min sin o aparentar anque eu dábame conta, e tamén de que xa non falaba andaluz sinón madrileño que se me apegara dispois: "anda la osa, nos ha jodío, vaya leche, oye Ninchi", e eu non tiña culpa, polo cuio facíanme xudiadas, puñéranme "Ninchi" de alcume, e a miña nai dábame chapadas no bo-ca cando chegaba da rúa decindo porcalladas sin o saber, na fala do país que mas adeprendían os rapaces con nomes trabucados..."

Eduardo Blanco-Amor, Os Biosbardos, ed. Galaxia, 1962, 12ª edición, "Os Biosbardos", páx. 10

Unha cachoupiña cun resío de horta

"Conque mi madre con sete duros da viuvedade que non chegaban a un dente púxose aínda máis a cismar na volta a Auria que quedáralle unha cachoupiña cun resío de horta perto da Ponte dos Pelamios, e criar pitas e un marrello pra cebote, que endexamais se afixera en Madrid, nin en Alxeciras, nin en Alcántara ( e aínda menos en Ceuta, onde chorou a cotío ano e medio), como si non houbera pitas nin marraus nas outras bandas do mundo, e cando acadou telos eiquí deixou de nifrar por mi padre e de falar do Alixio como si tivese nascido de novo, e púxolle ás pitas nomes de cristiáns e ó porquiño chamáballe Algabeño, e ó galo Canalejas."

Eduardo Blanco-Amor, Os Biosbardos, ed. Galaxia, 1962, 12ª edición, "Os Biosbardos", páx. 9

De volta a Auria

"Chegamos de volta a Auria sendo eu de once anos dempois de finar mi padre, que sairamos de alí sendo eu moi cativo, que eu non nascera en Auria sinón en Ponte Barxa na raia seca de Portugal sendo meu pai carabinero como foi até o cabo dos seus días."

Eduardo Blanco-Amor, Os Biosbardos, ed. Galaxia, 1962, 12ª edición, "Os Biosbardos", páx. 9

O conto "Os biosbardos"

"Ábrese o libro na súa primeira edición co relato que lle dá nome ó volume e que logo desaparecería en posteriores reimpresións. Ninguén ten constancia de cales foron os móbiles da súa exclusión, pero non podemos pensar en problemas coa censura porque o texto non era atentatorio contra a moral ó uso.

 O protagonista, Leonardo, fillo dun garda civil, volve a Auria coa súa nai despois de morrer o seu pai. Sabemos que por mor do servicio recorreron media España.: Alxeciras, Ceuta, Alcántara, Madrid, pero que a nai non se afixo a ningún dos lugares polos que andivo o seu home, polo cal decide na súa viuvez saír adiante tornando ó eido natal.

  Os nenos búrlanse da fala "distinta" de Leonardo, que atura as bromas e sabe que para entrar e ser aceptado entre os rapaces ten que apandar con aquelas cousas. Como é novo no lugar, dinlle que unha noite ten que ir a pescar os biosbardos ó río. Contéstalles que non conten  con el, xa que non sabe pescar (é unha mentira), e ademais arguméntalles que hai outro rapaz que chegou despois del. O xefe da pandilla, Pepe o Melondro, moi argalleiro, respóndelle que ten que ser el por necesidade, xa que os biosbardos só van o fardel dos novos e dos que teñen un nome que rime con aquel. A narración ten un remate inesperado. Desa maneira, o escritor emprega o elemento marabilloso, transformando o relato nun texto onde a fantasía queda instalada na realidade."

Xavier Carro, A obra literaria de Eduardo Blanco-Amor, ed. Galaxia, Vigo, 1993, páx. 101

Blanco Amor connosco

O día 1º de decembro de 1979 falecía en Vigo Eduardo Blanco Amor. Coa súa morte a literatura galega perdía un dos mellores cultivadores da novela. O Concello de Redondela por aquelas datas quixo amosar o seu pesar por tal perda convidando aos concellos galegos a participar na primeira iniciativa cultural municipalista coa creación dun premio que levase o seu nome. A resposta foi inmediata: trinta e cinco corporacións municipais aprobaban nos respectivos plenos o apoio con cadansúa aportación de vintecinco mil pesetas para poñer en marcha un proxecto que habería ir rotando polos concellos mediante sorteo.

En 1981 convocouse a primeira edición do premio dotado con medio millón de pesetas se lembro ben. Con tal motivo organizáronse diversos actos para facer copartícipes da iniciativa aos veciños: un concerto no que participaran Milladoiro, Miro Casabella, Saraibas e outros grupos musicais e cantautores daquel tempo; Correos puxera en circulación un mataselos que contribuíu a divulgar o Premio en toda a correspondencia; editouse un libro titulado “Homenaxe a Blanco-Amor” no que colaboraban Xosé María Álvarez Blázquez, Xosé Luís Méndez Ferrín, Camiño Noia, Alfredo Conde, Camilo Gonsar, Carlos Casares, Fernández del Riego,Paco Martín,etc. con ilustraciós do pintor Alfonso Sucasas.

Portadas-edicións

Portada das primeiras edicións

12ª edición: maio 1993

Edición actual

     
1ª edición: nadal de 1962    2ª edición: nadal de 1970    3ª edición: santos de 1976 
4ª edición: xuño de 1981    5ª edición: xaneiro de 1983  6ª edición: abril de 1985
7ª edición: santos de 1987  8ª edición: santos de 1987    9ª edición: setembro de 1990
10ª edición: marzo de 1992   11ª edición: santos de 1992   12ª edición: maio de 1993

Las Musarañas, edición castelá, ed. Euros, 1975

 

         

A traballar nuns contos sobre a nenez ourensán

"Agora está a traballar -outra vez dunha arroutada de furia, que sempre parece que a obra en galego lle vén así- nuns contos sobre a nenez ourensán. Acaba de rematar os tres primeiros, quere que sexan seis, pero terán que agardar porque ten no obradoiro un encargo das "Publicaciones Universitarias" sobre O Siglo de Oro Español (Alberti fará a poesía, Casona o teatro e el un prefacio ao Siglo de Oro). É unha obra importante da que se tirarán cincuenta mil exemplares para empezar.

  Os contos en galego, Os biosbardos, sáenlle, segundo propias palabras "rarísimos". Non se parecen a nada, di, e aínda dubida se os sacará en galego, lingua na que naceron, ou en castelán. Primeiro quere rematalos, aproveitar a furia coa que escribe, pois "foi dun ataque de furia de onde saíran".

(...) Xuño (de 1962) tráelle dúas boas noticias editoriais: Destino, efectivamente,publicará, Los Miedos e manda en concepto de adianto oito mil pesetas. Pola súa banda, Galaxia, editará Os Biosbardos (aínda que en outubro EBA llos pida a Fernández del Riego para "retoques sen importancia")."

 Gonzalo Allegue, EBA Diante dun xuíz ausente, ed. Nigra, Vigo, 1993, páxs. 280-281

A maxia galega de Os Biosbardos

Os Biosbardos, libro publicado en 1962, é unha colección de oito preciosos contos (na 1ª edición figuraban só sete; na 2ª, de 1970, engadiuse outro, que figura en primeiro lugar e se intitula igual que o libro) protagonizados sempre por un neno ou adolescente, en xeral un garoto pobre, e escritos nun estilo de extraordinaria finura e elegancia literaria, non que non faltan nin o humor nin a escondida crítica social. É unha obra tocada de maxia, de poesía e orixinalidade. Os distintos rapaces vannos desvendando un mundo infantil, sorprendente e misterioso, cheo de imaxinación e fantasía e, sen embargo, moi testemuñal da Auria de principios de século, da infancia do autor. Como este sinala na "Xustificación" que a maneira de prólogo precede á obra propiamente dita, os contos "como ambente, son todos autobiográficos; como anéidota, ningún".

  Os Biosbardos era o libro predilecto do autor. En moi poucas ocasións, se é que en algunha, a maxia de Galicia, por veces con tons divertidos, por veces tristes e melancólicos, foi captada con tal penetración e ámbito poético. Unha obra verdadeiramente mestra da narrativa breve."

 V.V.A.A., Historia da literatura galega, A Nosa Terra, 1996, v.IV, capítulo 37, "A narrativa de Eduardo Blanco-Amor: o descubrimento dun mundo conflitivo" por Xosé Antonio Leis Ferreira; páxs. 1175-1176

Seres imaxinarios en Auria

Os Biosbardos constaba de oito relatos na primeira edición, e de sete na segunda. Cada un ten a súa atmósfera, que condiciona o desenvolvemento do tema. Desde o realismo á fantasía, desde o naturalismo ó romanticismo, estas son as tipoloxías textuais que configuran o libro. O narrador é sempre un rapaz que narra en primeira persoa. O escritor escolle esta para mellor contar esa realidade compartida e vivenciada, "que configura a súa propia posibilidade vital". Dise xeito, a realidade sentimentalízase, hai unha conciencia imaxinante que lle dá a ficción sustancia biográfica, unha apariencia case autobiográfica, moi ben narrada.

  Son historias que transcorren en Auria, espacio pechado coas súas lindes "precisas e insalvabeis", segundo sinala Xosé M. Enríquez, para quen os contos de Os Biosbardos son "urbanos", aténdose á súa significación orixinaria, e "desde este ponto nuclear, o fío das historias lévanos a diferentes lugares de Auria, seguindo unha estructura radial ou estrelada".

  A palabra "biosbardos" designa a seres imaxinarios.  O título sérvelle a Blanco-Amor para nomear o fantasioso, o imaxinario instalado na realidade e tanxente a ese mundo exclusivo dos adultos."

Xavier Carro, A obra literaria de Eduardo Blanco-Amor, ed. Galaxia, Vigo, 1993, páx. 100

Os Biosbardos: a infancia e a súa cidade

"Este libro está formado por un feixe de narracións escritas en Buenos Aires e publicadas por Galaxia no ano 1962. No prólogo, Blanco-Amor fai algunhas consideracións sobre os distintos aspectos da xénese e estructura da obra: Os Biosbardos é un libro escrito para demostrar a algúns a capacidade creadora do escritor, así como o dominio do oficio literario, e nace contra "aqueles que decían que A esmorga  non era máis que unha recreación autobiográfica."

  Estas narracións voltan de novo ó universo máis querido do novelista: a infancia e a súa cidade, "aquela esterqueira tullida, solagada baixo a iauga dos ceios", a primeiros de século. O pasado é outra vez o soporte narrativo do libriño, evocación melancólica da nenez, paisaxe aberto para a saudade e o desacougo. A materia narrativa de Os Biosbardos é ademais, segundo Xosé Ramón Pena, unha viaxe poética, e polo tanto emocional, do autor á idade das maxias.

  O libro leva no subtítulo a palabra "contos", termo que convén evitar, xa que estes textos responden mellor ó concepto de narración ou relato. Algúns non teñen os rasgos específicos do conto, que vén marcado sempre pola tensión narrativa, ademais da rapidez e a brevidade. O conto, como xénero, dispón dunha estructura propia e exclusiva que o diferencia de outras variedades narrativas semellantes.

Os Biosbardos (1962) de Eduardo Blanco Amor

XUSTIFICACIÓN

 "Iste é o coarto libro que nasce das miñas lembranzas de Auria, pobo onde eu mesmo son nado. Os outros, son tres novelas: La catedral y el niño, A esmorga e Los miedos. Supoño que o presente ha de sere o derradeiro, pra que o tema non se me vaia trocando en teima."

Eduardo Blanco-Amor, Os Biosbardos, ed. Galaxia 1962, 12ª edición: maio 1993, Vigo, páx. 7

O cantar do Tantarulo

Popular

 

Tantarulo, tantarulo,

tantarulo,  ven tocar;

tantarulo, tantarulo,

que na mesa está o xantar.

Glosa

 

Tantarulo, tantarulo,

tantarulo, ven acá;

tantarulo, tantarulo,

non te fagas lacazán.

 

Tantarulo, tantarulo,

tantarulo,ven tocar;

tantarulo, tantarulo,

non te queiras retrasar...

 

Tantarulo, vente aixiña,

que na mesa está o xantar.

Xa das doce, as badaladas

Acabaron de soar.

("Esta es la letra con que el vecino de Orense, allá por los años 1896-1900, traducía el alegre repique de las campanas de la Catedral, durante la primavera y el verano, tras el toque de Angelus, al mediodía, haciendo cesar todo trabajo, hasta las tres o las cuatro de la tarde, en todas las obras o talleres, pero no en los comercios y tiendas" -nota do autor-)

Antonio Rey Soto, poema de probable datación na década 1940-49, que figura na edición dos seus Poemas en galego, Madrid, Revista de Estudios, 1979

(Extraído do libro: Ourense, craro río, verde val; escolma de Marcos Valcárcel

Concello de Ourense, marzo 2001, páx. 40)

O armazón narrativo de Los Miedos

A terceira novela de Eduardo Blanco Amor, Los Miedos (1963, ed. Destino) presenta varias das constantes da súa narrativa: primeira persoa, punto de vista infantil, mundo/preocupacións infantís, presenza de Auria, ausencia da figura paterna... pero como novidade narrativa destaca unha orixinal armazón na que  se inscribe a historia. Xa o discurso da súa obra anterior, tanto no inicio como no final, fixaba unha arquitectura determinada que acollía o diálogo dos protagonistas. Na súa novela Los Miedos repite esquema pero con grandes diferenzas.

No caso de A Esmorga ese manto narrativo que arroupaba o peregrinar dos personaxes pretendía contribuír á veracidade da historia  e a explicar o desenlace.

Nembargante no caso que nos ocupa trátase máis ben dun xogo literario, buscando mergullarse nunha determinada tradición literaria, o que aproveita para dar certas pinceladas de teoría narrativa.

O texto ábrese cunha “Advertencia” de seis páxinas, separada en catro bloques, e asinada en Buenos Aires, 1961, na que o autor-corrector, profesor particular de literatura, escribe un prólogo no que conta como recibe un encargo dalgúns pais dos seus alumnos: que revise e corrixa unha novela inédita atopada entre distintos papeis da autoría dun amigo deles, Pedro Pablo de Valdouro, que vén de suicidarse aos trinta e dous anos. 

El alegre cascabeleo de las colleras

"-Doña Zoe (persisitió el cura, sin tomar nota), sigue muy delicada, pero fuera de peligro, y Dios nos la consevará muchos años. Por lo demás, tengo orden de que nadie entre y nadie entrará. Es todo lo que puedo decirles. Espero que me disimulen esta severidad... No es culpa mía. 

   Una hora después, casi de noche, partían hacia A...

¡Se llevaban a Rosa Andrea y a Diego! Ni nos dejaron despedir.

   

  El cielo se me cayó encima cuando dejó de oírse, a lo lejos, el alegre cascabeleo de las colleras."

Eduardo Blanco Amor, Los miedos, ed. Destino, Barcelona, 1963, 1ª edición, páx. 228

   

La canalla procesal

"El resto de la canalla procesal, con sus escribas y civiles, se quedó hasta la noche; preguntaron a todo el mundo, comieron como puercos y escribieron innumerables papeles. A la tarde siguiente, volvió la guardia civil y se llevó a cuatro mozos; exactamente a cuatro que no habían tenido nada que ver con la tremenda paliza, que ni siquiera estaban en la casa aquella noche.

  Del tropel que llegara de Auria, sólo quedaron don Blas, el viejo notario de mamá Zoe, y el doctor Corona, con lo cual la casa se sosegó... quizá demasiado. Uno no sabía qué hacer ni qué pensar, si tener genta allí, si no tenerla..."

Eduardo Blanco Amor, Los miedos, ed. Destino, Barcelona, 1963, 1ª edición, páx. 225

Remusmús de mal agüero

"Desde el día siguiente, la explanada volvió a llenarse de carruajes. Venían de A... parientes y amigos, para enterarse (para curiosear). Los que eran, o se suponían, más íntimos, se quedaban a comer, y otros también a dormir. Se los encontraba por todas partes, agrupados en remusmús de mal agüero, como si fuese ya caso de pésame.

  Apenas llegaron, varios de ellos se pusieron a dar órdenes y consejos, aumentando la confusión en aquella casa sin gobierno de nadie, pues Marcial no se apartaba de su hijo que seguía entre la vida y la muerte."

Eduardo Blanco Amor, Los miedos, ed. Destino, Barcelona, 1963, 1ª edición, páx. 224

A uña de caballo

"A eso de las dos de la mañana, salió de la alcoba don Ciprianito, el médico de la villa. Se veía bien que no podía esconder su preocupación. Le preguntamos y contestó con vaguedades. Mandó preparar nuevos sinapismos y habló de intentar una sangría. Luego le dijo a don Brandao que saliese alguien, a uña de caballo y sin esperar el día, a buscar a nuestro médico de A..."

Eduardo Blanco Amor, Los miedos, ed. Destino, Barcelona, 1963, 1ª edición, páx. 220

Aquellos nietos tan guapotes

"A la tarde siguiente, (cosa rarísima) la abuela nos mandó llamar a los tres primos y nos retuvo en el gabinete, como si fuéramos visitas. Enseguida percibimos que no era por nada especial, sino para que estuviésemos con ella.

 Nos trató con mucho cariño y nos dijo que "uno de aquellos días" bajaría a A... y volvería "con un coche cargado de cosas para aquellos nietos tan guapotes y tan valientes". Nunca la habíamos visto así y nos mirábamos con algo de susto."

Eduardo Blanco Amor, Los miedos, ed. Destino, Barcelona, 1963, 1ª edición, páx. 218

Leopoldo María Panero nunca estivo en Auria

Leopoldo maría panero

nunca viviu

no psiquiátrico de toén

nunca

A súa cordura non compartiu

pensamentos

cos tolos máis tolos de auria

Leopoldo

nunca fornicou na burga

nunca

María nunca foi sodomizado

polo milhomes

Nunca panero

exaculou no cemiterio

de san francisco

porque el prefire ser cinza

que penetra os mundos irracionais

os mundos subterráneos dos soñadores

auga quente na mente

Nunca

Sempre

auria segue a esperar por ti

Acto poético

Plubia, inédito

Leopoldo María Panero (Madrid, 16 de xuño de 1948 - As Palmas de Gran Canaria, 5 de marzo de 2014)

Entre los dos cipreses

"La gente, mucho más que la que vi desde arriba, se había agrupado frente al palacio. Todo en un instante, como si hubieran estado esperando tras las puertas; incluso aparecieron los jornaleros que debían estar lejos, en las labranzas. Fuera de la portalada, entre los dos cipreses, había un coche alquilón de los de A...

  Barrabás iba y venía entre la casa y el grupo, casi corriendo. El señor de negro, agitaba los papeles señalando la casa y farfullando. Diego y yo, frente al grupo del personal, seguíamos aquellos movimientos cogidos de la mano."

Eduardo Blanco Amor, Los miedos, ed. Destino, Barcelona, 1963, 1ª edición, páx. 211

Aún le duraba el miedo

"A Rosa Andrea, desde que la abuela volvió de Auria, le daba por ir al rosario y por no separarse de los mayores, día y noche. Sobre todo de noche. En vez de hacerse la remolona, para quedarse un poco más después de la sobremesa, se iba a la cama pegada a María Cleofás. Supusimos que aún le duraba el miedo y no le dijimos nada."

Eduardo Blanco Amor, Los miedos, ed. Destino, Barcelona, 1963, 1ª edición, páx. 191

Ataques de invencible aburrimiento

"La abuela había resuelto, aquella misma mañana, bajar a Auria, nadie sabía a qué ni ella tampoco, supongo. Siempre ocurría así. Le daba de repente la ventolera, interrumpía lo que estuviese haciendo, mandaba enganchar, a veces casi de noche, y se iba con la ropa que tuviese puesta.

  En una ocasión me llevo. No vio a nadie, no hizo nada. Se paseó por entre los muebles enfundados del salón, echó un vistazo a los números atrasados de "El Eco de A...", y al amanecer del día siguiente, trotábamos de regreso por la carretera. Muchas veces he pensado si aquella especie de fugas, no serían ataques de invencible aburrimiento."

Eduardo Blanco Amor, Los miedos, ed. Destino, Barcelona, 1963, 1ª edición, páx. 170

En el lugar de Grixoa

"El viejo Martiño entraba en la narración como de mala gana, sin dramatismo, sin ninguna modulación en la voz, como hablando de sementeras y cosechas.

  -Fue cuando servía en la casa de los Sánchez, allá por tierra de Manzaneda, en el lugar de Grixoa... Decís que son cosas de viejos... ¡je! Entonces era yo mozo y bien mozo, que ni llegaba a los treinta... Vi uno y traté con él, es un decir, aunque por poco espacio, pues ésos andan siempre así, como huidos... Pero aun siendo tan poco, me dio que cavilar para mucho tiempo, como aquél que queda algo trastornado y no puede dejar de volver siempre a lo mismo...

  Venía yo de vuelta para Grixoa, donde servía, como ya dije. Había ido al pazo de la Mata, por mandado de los amos, para aconsejar a aquellos señores sobre un resto de la cosecha que se les estaba picando. Yo, como nacido en el Ribero, entiendo de estas cosas, como sabéis, ya desde muy rapaz, que entre ellas me crié; que los de Manzaneda cosechan en Valdeorras por manos de caseros montañeses, que poco o nada se valen tratándose de vinos, aunque otra cosa supongan...

Provincia fronteriza

"Don Brandao, hombre fino y de muchas lecturas, era un canónigo portugués que se había acogido a A... (provincia fronteriza) junto con otros monárquicos, luego de una conspiración fracasada.

  La abuela, obedeciendo a sua afán de coleccionar tipos raros, supongo, le había asignado provisionalmente la capellanía del palacio y lo había metido, un poco a trasmano de la opinión jerárquica, a regir la parroquia vacante, prometiéndolo el curato en propiedad."

Eduardo Blanco Amor, Los miedos, ed. Destino, Barcelona, 1963, 1ª edición, páx. 163