“Non me resulta
difícil imaxina-los meus tres paisanos ocupados en me denunciar dediante do
alcalde de Nombela. Podo velos besbellando antes, entre eles, mentres manteñen
dobrados os seus corpos enriba do trigo alto, antes de humillalos sobre o suco
enxoito para acadar coas súas mans zurdas os pés das espigas e apreixalos nun
feixe que han erguer do chan en medio de estrepitosos alasares e baixo un sol,
baixo unha luz, allea, de tan forte, ós seus ollos e mais tamén ós meus. Podo
velos pola noite, encolleitos sobre o chan e ó amparo das súas mantas, falando
dos pros e dos contras que a súa acción de denuncia poida depararlles. Moito
tiveron que falar antes de se decidir a ela. Moito.”
No hay comentarios:
Publicar un comentario