"Nesta derradeira novela de forma moi similar á anterior Deus sentado nun sillón azul (1996), aínda que cunha técnica diferente, á parte da evidente isotopía visual da combinación da cor azul cos dourados do sol e os cabelos dalgúns personaxes, unha constante que percorre dende o principio ao final este texto compoñendo unha especie de fotogramas moi luminosos, hai unha voz feminina autodiexética narrando a base de encadeamentos analépticos, ou flash-backs, a relación entre ela, Helena, casada no presente do relato con Arturo, e Carlos, personaxe este que foca a atención da novela: un especial amigo da familia, dende a infancia, que se suicida aos vinte e sete anos na casa familiar que Helena, dous anos menor ca el, ten en Beiro."
Anxo Tarrío Varela, "O sol do verán como peche da narrativa de Carlos Casares", Cadernos Ramón Piñeiro (XXXVII) Carlos Casares: homenaxe., Xunta de Galicia, 2017, páx. 415.
No hay comentarios:
Publicar un comentario