Límpida color azul turquesa

"Porque non é o sol o que me molesta, senón a sensación que teño, desde que lin as cartas da miña nai, de que Carlos enturbou para sempre a luz transparente que rodeou as nosas vidas durante os veráns de Beiro e que  aínda iluminaba o ceo dunha límpida color azul turquesa a última noite que pasamos xuntos. (...)

  Estabamos Arturo e mais eu sentados na solaina, eu aínda cos restos do sono picándome nos ollos, incapaz de mirar cara ao río, de onde subía unha brisa de seda que polo agradable que resultaba ao entrar en contacto coa pel permitía adiviñar a temperatura da primavera que ía facer durante o día."

Carlos Casares, O sol do verán. Ed. Galaxia, Biblioteca Carlos Casares, nº3. 1ª edición, 2002; 4ª edición nesta colección, Vigo, 2011. Páx. 14.