Dous pitos perdidos, sen nai

"Primeiro dixo que, ao pasar por Allariz vira a dous cregos paseando pola beira da estrada, con panos brancos postos na cabeza para defenderse do sol. "Parecían dous pitos perdidos, sen nai" comentou. Mamá miraba para min, máis divertida que preocupada, pois era consciente da partida que se estaba xogando."

Carlos Casares, O sol do verán. Ed. Galaxia, Biblioteca Carlos Casares, nº3. 1ª edición, 2002; 4ª edición nesta colección, Vigo, 2011. Páx. 17.