Ó nacemento do Padre Feixóo

Aló na aldea de Casdemiro,

vese unha casa, dolce retiro

dunha familia nobre e leial;

as ledas auras i o vento louco,

o río Miño pouquiño a pouco

seus negros muros bicando van.

Grandes recordos de groria encerra

aquela casa da nosa terra

que bica o Miño murmulador;

alí, os ollos abriu no mundo

o escrarecido xenio fecundo,

o renembrado PADRE FEIXOO.

Foi unha tarde que o sol morría...

Aló nos soutos leve harmunía

iban facendo murmuxos mil;

daban perfumes as brancas fores,

os paxariños cantos de amores,

o río, as auras, ecos sin fin.

                                                       Non sei que vago concerto estrano,

xamais ouvido por ser humano,

iba collendo forzas e voz,

no feitizado feliz retiro,

na probe aldea de Casdemiro,

cando a esta terra viña FEIXOO.

Unha garrida nai virtuosa,

filla obedente, leial esposa,

tiña no colo con tenro amor

o piquiniño tan feiticeiro,

cal é a lúa polo Xaneiro,

como no estío refulxe o sol.

A nai, o neno con fe arrulaba,

o pai, de gozo bágoas choraba,

o piquiniño chorou tamén;

e naquel día veu pra Galicia

unha esperanza i unha dilicia,

un sol, un xenio de gran valer.

Cantando mentras seu nacemento

iban lixeiros nas alas do vento,

coros celestes, brancas visiós;

música branda, leda harmunía,

que así falaba cando nacía

aquel lóstrego da luz de Dios:

"Desperta, Galicia, desperta, non chores;

naceuche hoxe un fillo que un xenio será;

ondinas do Miño, con cantos e frores

a cuna do neno feliz, arrular.

Os xenios que foron de grande memoria

xa veñen, xa chegan velando por il,

virtú e nobreza, talentos e groria,

xa teñen gardados pra dar á súa historia

as fadas que dormen nas grutas do Sil.

Filósofos, sabios, baixade a cabeza;

estrelas, deixade brilar ese sol,

que fogo divino lle deu pra grandeza

Aquel que protentos de Luz e belleza

no ceo e na terra de nada criou.

Galicia, desperta; Galicia, non chores;

xa tes quen desterre teus vellos errores,

xa tes novas grorias e novos brasós;

Galicia, recorda con cantos e frores

o nome do xenio, refrexo de Dios."

Valentín Lamas Carvajal, da obra Espiñas, follas e frores;  Obra literaria e xornalística, ed. A Nosa Terra, Vigo, 1996, páx. 43