Que alucine!

“A avoa estaba de bo xorne. Sempre está de bo humor cando recibe visitas na casa. Eu aproveitei para lle preguntar:

 -Avoa: que era iso do Home do Unto?

Ela mirou para min, de súpeto nerviosa.

 -De onde sacaches ti iso?

 -Oínlle algo ao Kevin.

Ela negou coa cabeza:

 -Ese cativo...! Non lle deberían contar estas cousas! Troulas, neno, nada de nada. Anda vaille axudar ao teu avó.  (...)

 -Mándate a avoa? Iso é que algo andabas a enredar na casa –riu o vello-. Que facías?

 -Nada, só lle preguntei polo Home do Unto. (...)

 -Preguntácheslle polo Home do Unto e de seguro que a avoa se puxo tan nerviosa como a Pantoja, fóra a alma –riu-. Sonche contos de vellas, neno.

 -Iso mesmo dixo ela.

O avó acomodouse no pequeno tallo que usaba cando muxía e comezou a me explicar:

 -O Home do Unto foi un criminal que viviu en tempos, hai máis dun século, nesta aldea. Un asasino, un delincuente.

 -Que alucine! Un asasino de Rebordechao!

 -Non, non. El non era da aldea, el viñera de lonxe, doutro lugar, non sei de onde. El tiña andado por moitas partes. Era un moinante que viaxaba dun lugar a outro, pero seica parou aquí varios anos.”

Riveiro, Breogán. Tonecho de Rebordechao. Ed. Galaxia, coleción árbore, nº 139. 4ª edición, 2008, páxs. 63-65