Primeiro tratamento literario do problema da identidade sexual de
Romasanta. Trata o tema das lobismulleres e das “peeiras”, lobas que dirixen as
mandas de lobas, en dous eixes cronolóxicos: a historia dunha peeira na
actualidade, e, por outra banda, a partir dunha serie de cartas, a historia de
Romasanta e as súas supostas vítimas, desvelando o verdadeiro destino final
destas.
|
“Atrás quedan as lambedelas nas que
cada pupila gustativa saboreou a súa suor. Podía sentir na súa pelaxe o
respirar de cada poro, como fluía o sangue nas súas veas, o tam tam do seu corazón. Estaba nas
súas gadoupas, podería devoralo se quixer. A saliva coábase entre os beizos.
Entre os bicos. Mais contivo as ansias de máis. O reloxo sempre corre en
contra dela.
Agora xa é tarde. Ultimamente na casa non
fan máis que recriminarlle a súa impuntualidade. “As nenas non deben andar
soas a esas horas”. As nenas non debemos vagar soas ao saír a lúa, non vaia
ser que unha mal fada nos pape. (...)
-Mirádea: unha loba lobiña loba.
E Moira sorrí con orgullo, ensinando os seus
cairos e bule cara á saída onde a esperan as outras. Despois de tanto ouvir
falar de lobas, raposas e outras mamíferas, Moira decide hibernar. Nin o luar
máis vermello paga todas as bágoas.”
Andrea Barreira Freije. “O canto da
Peeira”. En V.V.A.A. Contos do
Sacaúntos. Romasanta, o criminal. Urco editora. 2016. páxs. 31-33.
|
No hay comentarios:
Publicar un comentario