O lobo a lúa

Para Felipe

Polas mañás elas alisaron os panos e axudáronnos

a prendelos. O can tivo que ficar no cuarto contiguo.

Elas alisaron as camisas.

        En ruta, vólvese

                                    os dentes,

cicelados co coitelo máis pequeno. Pecha os ollos

coas pestanas acariñando as meixelas vermellas

Ou os ollos abertos

                                                               berrou tamén

              eco en todo o val          Un lindeiro

                                                       desprázase un pouco

*

O lobo fala co can:

A lúa é un camiño a outro mundo.

O negro é a condición para que volva a luz.

O meu portador sabe que non se pode fiar de min, do

lobo Felipe.

*

O can quedou durmido detrás da reixa.

O lobo oulea cara unha lúa incrible na noite

chea de estrelas.

Helena Eriksson. "O lobo a lúa". Páxs. 7-8. Ed. Amastra-n-gallar. Santiago de Compostela, 2015. Edición non venal.