O Home dos Queixos

“E agora cóntame o do Home do Unto –insistinlle ao avó mentres collía un dos panos vellos que el usa para facer queixo e me limpaba os beizos manchados de leite.

 -Non habería outro sitio onde limpar, meu porquiño?

 -Veña, avó, conta, conta... Quen era o Home do Unto?

 -Éche unha historia de vellos.

 -Ti es vello. Cóntama.

 -Es ben teimudo, neno. Pero será mellor que cha conte eu para que non che metan medo con ela.

Medo! Aquilo poñíase interesante. Acomodeime nun tallo para escoitar mellor, mentres o vello comezaba a lle botar ao caldeiro de leite unhas pingas de callo e o deixaba en repouso.

 -A ver... a cousa foiche así: hai máis de cen anos un home asasinou a varias mulleres e nenos preto de aquí. Coido que eran dez ou doce. Iso é todo. Un asasino.

 -E non era de aquí?

 -Non. Viviu aquí, pero el viñera de lonxe. Disque engana ás súas vítimas facéndolles crer que lles conseguira traballo fóra. Levábaas unha a unha, e no medio do monte, polo camiño que vai de aquí a Montederramo...

 -A corredoira que sae da casa! –interrompín eu, excitado.

 -Xusto, neno, a corredoira que sae da casa. Segue ata perderse na serra, ten o desvío de Orballal, que son tres casas abandonadas dende hai moito, moitísimo tempo, e continúa ata chegar a Montederramo. Nalgún lugar deste camiño o asasino esfolaba ás pobres vítimas.

Teño que confesarche que cando o avó me estaba a contar aquilo sentín un arrepío corréndome polo lombo. Un asasino! As fragas que rodeaban Rebordechao collían de súpeto un enorme engado. Polo camiño que saía da miña casa andara un perigoso criminal! Certo que había tempo de aquilo, pero non se pode ter todo: algo é algo.

 -Ademais –continuou o avó mentres colocaba o mesmo pano no que eu limpara os beizos para escorrer o leite callado dunha quenda anterior-, aquel home esnaquizaba ás súas vítimas e guindaba os anacos polos montes para que fosen comestos polos lobos. (...)

 -Avó! E logo que fixeron co asasino? Atrapárono?

 -Atrapárono, si. Fuxira moi lonxe, pero trouxerono de volta. Logo levárono a xuízo, e o home dixo que fixera aquilo porque... imaxina o porqué? Anda, pásame a pedra. (...)

 -Porque dixo que o fixera? –tireille eu da lingua ao avó.

 -Pois estábano a xulgar e entón el va e di que cometera os asasinatos porque era un lobsihome.

 -Un lobishome?

 -Lobishome, home-lobo, como lle queira chamar –aclarou o vello.

 -E de certo era un home lobo?

 -Que había ser! Era un asasino, e máis nada.

 -E por que lle ten a avoa tanto medo?

 -Porque dende aquela os vellos destas aldeas deron en contar historias para nenos. Algo así como o Home do Saco. Terás escoitado algo do Home do Saco.

Eu neguei coa cabeza.

 -Ufff... pois mellor para ti, neno. Sonche parvadas doutros tempos, cousas que lles contaban aos nenos para lles meter medo. Iso é o que son.

Non nos decatamos de que a avoa se achegara a nós e estaba a escoitar o que diciamos. Agora falou:

 -Non son, non! A miña avoa contoume que ela viu como saía unha perna dun pote do Home do Unto.

 -Contos, muller, contos.

 -Nada diso! Miña avoa non mentía!

 -A túa avoa tiña unhas cataratas que non vía nada... (...)

 -Avoa –pregunteille para que seguise falando-, como dis que lle saía unha perna a un pote?

 -A perna asomaba polo pote! Pero non quero contar nada máis! Non quero que se fale diso nesta casa!

 -E logo que facía coa perna? –preguntei eu, que non quería deixar o tema, e deseguida se me ocorreu-. Era un caníbal! O Home do Unto comía os veciños!

Confésoche que cando pensaba aquilo na escuridade do alpendre quedaba estarrecido de medo. Aquilo era moito mellor que a mellor película de terror que poidas imaxinar! Era real! Un caníbal na miña aldea! Uauuu!

 -Non, neno, non! –dixo o avó coa voz calma, e volveuse cara a súa dona-. (...) Cóntase, dise, fálase, eu non sei se será certo, pero é o que oín –o avó daba moitos rodeos cando contaba unha historia-, que o Home do Unto non só mataba á xente, senón que tamén a esfolaba e...

(...) Pero a avoa puxo a cara aquela de “non te atrevas, Manolo”. E o avó non mo contou, así que tampouco cho vou contar eu. Amólate, como eu tamén me tiven que amolar, que ata pasei case toda a noite sen durmir, non porque me dese medo a historia, senón porque non ma contaron enteira.

Pouco antes de quedar durmido tiven unha luz: o Home do Unto debía ser un tratante de carne de porco, que traballaba con untos. Quedaríalle o nome, da mesma maneira que ao avó hai xente doutras aldeas que lle chama o “Home dos Queixos”.”

Riveiro, Breogán. Tonecho de Rebordechao. Ed. Galaxia, coleción árbore, nº 139. 4ª edición, 2008, páxs. 67-73