Envorcallándonos

“Logo andabamos á fame de días até que repartiamos –ou non- as presas. Remataba todo igual que comezara, envorcallándonos polo chan e recuperando os nosos corpos e a roupa, aló ciscada de calquera maneira, que ás veces nin con ela dabamos. E todo era chorar polo mal cometido e ti, Antonio e ti, Genaro, porque viades que a loba que vos andou na fura de diante non era tal femia cando volvía recuperar o humano corpo. E houbo días e días desta perdición entre nosoutros tres.”

Pedreira, Emma. Besta do seu sangue. Ed. Xerais. 2018. Páx. 102