Diagnóstico: Infarto de miocardio

"O 30 de novembro (de 1979), despois de pasar a tarde cuns amigos, EBA baixa á rúa Urzáiz, cara ao porto. Vai frío a aquela hora de modo que leva as lapelas da chaqueta, arranxa a bufanda e apreta o paso. Colle por Policarpo Sanz, atravesa a rúa nun paso de cebra, é raro, báilanlle as franxas brancas, como se de pronto aboiaran sobre o asfalto, e xa na beirarrúa sente a primeira galgada do corazón, súbita, acompañada dunha repentina calor. Albisca o hotel a tres pasos e anímase. Non pasa nada, a calor esfúmase, e continúa sudando. Non é nada. Pero cando entra no vestíbulo do Hotel Nilo está pálido e case afogado. O conserxe de noite asústase, obrígao a sentarse uns minutos, fálalle dun médico. Non graciñas, estou ben, cousas da vellez, desculpe.

 Agarda uns minutos, logo érguese, a modiño, e dá uns pasos cara ao ascensor. "Se non se topa ben, non faga por chamar, só descolgue o teléfono" dille o conserxe.  De acordo, si. Entra na habitación, afora tópase mellor, mesmo dá un paseo escoitando os silencios paralelos -o do hotel e o do peito-. Ben, é a hora de chamarte, vello arcanxo, agora que semellaba que me chamábades, saca a axenda e pona enriba da mesiña de noite, e cando pasa a primeira folla cae de xeonllos, mareado e alarga unha man que xa non lle obedece cara a imaxe refractada do teléfono, multiplicada e inútil.

  Abaixo, o porteiro charla cun vello cliente, un vasco, enxeñeiro duns asteleiros veciños. Sempre o mesmo: o Atletic e cando non, ETA, e cando non, a porrusalda, que joder, non hai forma de comer unha boa porrusalda en Vigo, non será por falta de allo, pues, enriba, aquí, lle largan calabacín,  joder tu, calabacín, ¿que hora é? as dúas e media... entón salta o timbre da centralita e o conserxe sae correndo: chame a un taxi, e cando chega está dobrado sobre unha perna e entre el e o vascote o baixan e el murmura "é un ataque". Pide que o leven ao Sanatorio Toscano, ¿no Calvario? si, xa estou mellor...

Clínica Toscano (Imaxe cedida por Juan Toscano)

  No taxi pide "nada de panos polo cristal, por favor"; de acordo, di o vasco, que sobe con el atrás, sóltalle
a bufanda porque ten calor, "abra un pouco a ventá", e despois, "péchea, teño frío", e o taxi sobe rápido cara ao Calavario, "coñezo un Calvario, outro, en Caracas", "non fale" pídelle o vasco, o taxi xira e entra na rúa do Cristo, e el sorrí e fai sorrir ao vasco que tamén se fixa no letreiro da rúa, e outra vez pídelle que baixe a ventá, que se afoga...

  ...na porta da clínica espérao o doctor Ernesto Toscano Novella, a padiola ao lado, e entre o vasco e el, axúdano a saír e tenderse, faino a modo, entregando os seus lentes que saca do peto da chaqueta, pecha os ollos, sente a máscara de osíxeno e aspira inutilmente.

 Diagnóstico: Infarto de miocardio."

Gonzalo Allegue, Eduardo Blanco Amor: diante dun xuíz ausente, ed. Nigra, Vigo, 1993, páxs. 344-345

O Hotel Nilo atopábase na rúa Márques de Valladares, á beira do teatro García Barbón. Actualmente chámase Hotel Inffinit.

A clínica Toscano pecheou en agosto de 2001despois de medio siglo de actividade, estaba ubicado na rúa do Cristo, no barrio vigués do Calvario.