Os pleplas

"(Sabíase do Nicolasín Balvanera, "D´Artagnan", que escribía "De Sociedad" no El Eco del Calvario, que cobraba a soldada de dúas amas de cría da Inclusa. E cando pasaban por alí os pleplas de A., que eran da pel do diaño, fose ou non fose coa noiva ou cos cabaleiros da Comisión Provincial de Monumentos, púñanse a nifrar como miniños e a deciren "teta", "teta")"

Eduardo Blanco Amor, Xente ao lonxe , páx. 198, Editorial Galaxia, Vigo 2006 (2ª edición en BBA)