Os choios do señorío

"mais logo volvíanas a chamar pola súa comenencia, non porque lles perdoasen de boa fe, pois a señora Patrocinio a Vendolla era a que lles facía corretaxe das alfaias, sin decir de quén eran, ou a qué lles levaba as cousas ao Monte de Piedad cando pasaban apuros, que eisí son os choios do señorío, que todo o fan ao disimulo, aínda as cousas máis naturais, vai un traballo...)."

Eduardo Blanco Amor, Xente ao lonxe , páx. 225, Editorial Galaxia, Vigo 2006 (2ª edición en BBA)