Un coñón sin remedio

"e aquela mesma noite pegou na casa o grande lume que por pouco non leva a rúa de San Pedro coas súas dúas casas de sillería, tres de perpiaño e as demais de pallabarro, até vinte;

  e  o Paco Dimas, que era un coñón sin remedio, mandou dende Buenos Aires un parte que saiu no El Progreso: "Enhorabuena salutífero auto de fe, sin seguros de incendio, en perjuicio de Satán y de don Gamaliel Perreibay, droguero de esa plaza, pío Presidente Adoración Nocturna", que era o dono do vedraño casón onde tiveran forno, dende facía un século, os tres Pacos Dimas, todos bos cristiáns de conduta; tamén o derradeiro, que era ateo de coña e por andacio)."

Eduardo Blanco Amor, Xente ao lonxe , páx. 208-209, Editorial Galaxia, Vigo 2006 (2ª edición en BBA)