Un can abandonado

"Falaba dun can abandonado. Viuno tirado á porta da catedral, comido pola tiña e a miseria, xa sen fame e a punto de morrer. Alguén lle dixo que o sancristán tratara de escorrentalo de alí, pois había mulleres que protestaban, pero que nin sequera pegándolle couces conseguía movelo do seu sitio. Pareceulle a representación  viva da crueldade humana, a condena rotunda dunha civilización que perdeu o sentido da compaixón."

Carlos Casares, Deus sentado nun sillón azul. Ed. Galaxia, colección literaria, nº 138. 1ª edición, Vigo, 1996. Páx. 220.