"Cando rematou a concentración da Alameda e eles regresaron cara ó centro da cidade, coa intención de sentarse na terraza do Café Moderno, a ela sorprendeulle que, ó revés do que sucedera noutras ocasións, el se esquecese da discusión que acababan de manter e se puxese a falar cunha naturalidade que contradicía unha maneria de ser e comportarse que habitualmente era moi diferente daquela e que ela coñecía tan ben. Estaba contento. Baixando pola rúa de Lamas Carvajal, díxolle que de novo sentía ganas de retomar a novela que empezara había tempo sobre a presencia do demo no mundo."
Carlos Casares, Deus sentado nun sillón azul.
Ed. Galaxia, colección literaria, nº 138. 1ª edición, Vigo, 1996. Páx. 210-211.
No hay comentarios:
Publicar un comentario