"Un argumento parecido utilizaríao el uns meses máis tarde no discurso que pronunciou no paraninfo do Instituto, poucos días despois do xuízo de Antonio Salgado París. Ela lera o resume no periódico. Cando chegou ó párrafo no que dicía que ás veces había que tomar decisións dolorosas coas persoas para salvar a vida dun país, preferiu pechar o diario. Era no verán e ía calor. Sentada no butacón, imaxinouno a el falando detrás daquela mesa de madeira que ocupaba o estrado do citado paraninfo, coa tea encarnada de veludo servíndolle de fondo e con aquel Cristo enorme, de rostro gris e apagado, colgado por riba da cabeza."
Carlos Casares, Deus sentado nun sillón azul.
Ed. Galaxia, colección literaria, nº 138. 1ª edición, Vigo, 1996. Páx. 229.
No hay comentarios:
Publicar un comentario