Nos tempos de Arzádegos...

 "A pouco de morrer o pai de Manoliño, o comercio, as leiras e os prados de Arzádegos levóunos o demo. De canto alí tiña seu pai, Manoliño e os seus irmaos só conservan hoxe un prado, un pinal e unhos muíños vellos.

Pero Manoliño sinte fondas querencias por Arzádegos e polos seus veciños, e sempre que alá chega, as xentes vellas lémbranlle a seu pai e os tempos que alí pasóu el e os seus irmaos, sendo cativos. (...)

Nos tempos de Arzádegos..."

Silvio Santiago. Villardevós, Ed. Galaxia. Biblioteca Básica da Cultura Galega,  nº 40; 1982. Páx. 120.