Unha locomotora

"E de repente, a maravilla. Unha locomotora lanzada a toda velocidade contra a sala provocou pánico e desbandada. A xente empezou a correr e a berrar. Algúns trataron de abrir a porta. As mulleres choraban. O tratante escondérase debaixo do banco. O can ladraba. Un vello pedía socorro. Durante os dous minutos que durou a proxección da cinta, a sala convertíuse nunha especie de feira, na que resultaba imposible atender ás imaxes que se reflexaban sobre a sábana. Cando no medio de aquel barullo descomunal se fixo de novo a luz, Barbagelatt puido convencer non sin traballo á concurrencia de que non pasaba nada e de que volvera cada un ao seu lugar. Logo, sin perder en ningún momento a sua compostura teatral, pedíu disculpas recitando de coro as seguintes palabras:

 -Ha sido un grave errore, un imperdonábile errore mío, non advertire al público que hoy nos honra con la sua presencia, del realismo de las imágenes que íbamos a ver. Pido perdón. Nunca más volveremos a caer en tan pericoloso proceder."

Carlos Casares. Ilustrísima.Ed. Galaxia, 1980. 3ª edición, novembro 1986, páx. 56-57.