"E sin mais, ergueuse e deulles a bicar o anelo. Acompañounos hasta a porta e mirounos desaparecer, as cabezas gachas e toda a anguria do mundo pousada como un saco sobre as costas, na escuridade húmeda e vella de Palacio. Ilustrísima regresou á sua mesa, tomou unhas notas, extendeu logo os polvos de secante sobre a tinta fresca e encamiñouse cara á fiestra. O sol marcaba no ceo o punto exacto do mediodía. Varios funcionarios da Facenda, ceremoniosos e barbudos, falaban diante da Delegación, na acera de enfrente, xusto na esquiña da Rúa da Ponte. Pasaba un carro cargado de sandías. Arrimada ao muro de Palacio marchaba, apresurada e tráxica, a sombra inquientante do lectoral."
Carlos Casares. Ilustrísima.Ed. Galaxia, 1980. 3ª edición, novembro 1986, páx. 67.
No hay comentarios:
Publicar un comentario