"Saíu correndo, deu un par de voltas sin norte, abríu e pechou a porta da alcoba varias veces e por fin entrou no oratorio privado de Palacio. Unha pequena lámpara de aceite iluminaba aos poucos a escuridade barroca do interior. Un frio pechado e vello acentuaba a soedade conxelada da igrexa. Do alto da cúpula caía un rumor de paxaros medoñentos que rebotaban contra o silencio de pedra dos muros e do teito. Nin uns soio ruido chegaba da calma mañanceira na que aínda adormecía o pazo a aquelas horas."
Carlos Casares. Ilustrísima.Ed. Galaxia, 1980. 3ª edición, novembro 1986, páx. 87-88.
No hay comentarios:
Publicar un comentario