"En realidade non sabía ben se o que quería era gozar da gracia reconfortante da reconciliación ou simplemente ser escoitado, confiarse a alguén. Pasou á catedral a través do patio interior, espiou desde as puntas dos pés para ver se estaba libre o penitenciario e alá foi, sombra entre outras sombras, a caer de xionllos ante el. (...)
Vivía retirado, preparando o ceo na incomodidade ascética dun cuarto pequeno e escuro que ocupaba na parte alta da catedral, e somentes recibía a visita aillada e secreta de algún gran pecador que acudía a percurar o perdón e o consolo."
Carlos Casares. Ilustrísima.Ed. Galaxia, 1980. 3ª edición, novembro 1986, páx. 43-44.
No hay comentarios:
Publicar un comentario