E chove, chove

"... pra ver unha película italiana que ela volverá ver despois alá na cidade chuviosa de inverno, contándolle todo á súa amiga, chorando por riba dunha cama, chorando, non de raiba, non de desengano, sinón de tristeza ou de noxo, chorando primeiro sin saber ben por qué, despois pola chuvia, porque non hai sol, porque non hai mar, porque non ten plaia, porque nono ten a il, chorando e contestando a unha carta i outra i outra hasta que un día deixa de escribir porque non ten ganas i as lembranzas xa non lle din moito alí no Whisky-club, falando con outros rapaces, bailando, decindo cál é o teu signo do horóscopo i a min gústanme os rapaces de vintecinco anos e il era un neno de dezasete, qué parva, cómo pasa o tempo, qué parva é unha ás veces. I a chuvia non para e chove, chove i os domingos empezan a ser feos i a xente enche as cafeterías i os bares, e falan a berros i ela baila, baila, baila e pode estar contenta, e pola Santa Cruz solprendéuse a sí mesma falando ca súa nai do que nunca falara..."

Carlos Casares, "O outro vrau", en Vento ferido. Ed. Galaxia, colección Illa Nova, 1967, páx.93-94