"As dúas da mañá colléu pola carretera do cuartel. Detúvose nunha placiña rodeada de casas que tiñan os cristales rotos. Non chegaba ningún ruído hasta alí. Entróu nun portal. Deitóuse no primeiro descanso das escaleiras. Doíalle a cabeza. O reló da catedral díu as tres. Despois quedóu todo en silencio. Estuvo un bó anaco de tempo buscando unha postura axeitada pra dormir. De repente entróulle un medo raro no corpo. Púxoselle a pel de galiña. Secóuselle a boca. Baixóu as escaleiras de tres en tres.
A placiña estaba deserta."
Carlos Casares. "O xudas", en Vento ferido. Ed. galaxia, colección Illa Nova, 1967, páx. 77
No hay comentarios:
Publicar un comentario