O cruceiro da serra

 -Ou, Cristo amparadme!

-O Cristo é de pedra

e por ben que berres,

non oye as túas queixas-

e lúbrico erguendo

sua saya rabela

guindou á rapaza,

guindouna na terra.

Pro rasgou ó ceo

fulxida centella

que deixou ó mozo

feito unha pavesa

para salvar á honra

da coitada nena.

E dende aquel día

as mozas da aldea

van todol´os anos

faguerlle unha ofrenda

de cheirosas flores,

ó Cristo de pedra

que solo se ergue

n-a gandra deserta,

porque defendeu

á coitada nena

que soila soliña

gardaba á facenda.

 “O cruceiro dá serra” (Lenda). O Tío Marcos da Portela, Parrafeo 192, 7 de agosto de 1887,  páxs. 2-3. Publicado posteriormente en Veira do Lar (1901)