Un feixe de rapazallada miúda

"Máis alá, o sol ilumina un feixe de rapazallada miúda, que tendida na area, co lombo ó sol, ri e xoga mentres o calor fai neles o mester da saba. Entre o branco mate da pel aseñoritada cuberta de lenzos onde debe, salientan os tonos escuros da graxería, e contrastan os enganidos membros coas poderosas nádegas, os delicados contornos coas precoces sombras.

  Érguense todos de pronto, corren e caen no río coma unha manada de píllaras: vense as loitas por chegar antes, orladas de escuma; os risos, os berros atroan, as augas tórcense neles, e naquel algueirante chapoteo desbórdase a xuventude, e a vida envolta nunha onda de lume."

Francisco Álvarez de Nóvoa, "No Miño", Pé das Burgas, 1896. (Desta edición, Biblioteca de La Voz de Galicia, 2002) páx.85