Ela viu dores, ela viu alegrías

"Ela viu dores, ela viu alegrías; riron ó seu pé, ó seu pé choraron, e ela converteu os risos en brisa que axitara tristemente a súa copa, as bágoas en rego que lle deron seiva para botar unha folla máis, pero unha folla negra, escura, triste, e en tristuras converteu os risos e as dores, as venturanzas e bágoas.

  E, sen embargo, o alcipreste que eu vexo, con falar sempre da mesma historia, con expresar sempre unha mesma dor, a da humanidade, non é monótono: sempre ten algo novo; ningún día se pareceu ó pasado, sendo sempre igual a súa tristura..."

Francisco Álvarez de Nóvoa, "Dous parrafeos", Pé das Burgas, 1896. (Desta edición, Biblioteca de La Voz de Galicia, 2002) páx.15