"Da outra orela, algunha mancha cor de rosa; e nos currunchos das valgadas vense ondulacións da auga, coma se as máis tímidas se escondesen alí para batuxar no río sen estorbo de lenzos...
E por todas partes o espacio énchese de alegres barulladas, de ruído de chapoteos que leva o río do ouro en caladas ondas ós escuros pozos de abaixo, onde a auga negra, escura, garda silencios de morte, insondables fondos que reflexan as ríxidas siluetas dos penedos coma aterradoras pantasmas, e non se oe barullada de rapaces, nin chega o sol, nin o río reflexa carís de graxos, encantos de muller, nin cores de follatería."
Francisco Álvarez de Nóvoa, "No Miño", Pé das Burgas, 1896. (Desta edición, Biblioteca de La Voz de Galicia, 2002) páx.86
No hay comentarios:
Publicar un comentario