Non soilo son eu a cantarche

"Pero volvamos atrás, os dous ríos do Polvorín cínguente polo outro lado, un vén de cerca, e o outro vén das llanuras do Limia, cuios romaxes e tradiciós nos fai conocer ó xoven e simpático poeta Manuel Núñez, e dempois de dar mil voltas e revoltas xúntanse co outro, e formando o Barbaña, veñen morrer ós teus pés.

  Ourense, Ourense, pátrea de Feixoo, é tanta a túa galanura, inspiras tanto cos teus encantos, que de ti saen poetas a centos. Si cantas as túas penas esconsolos Carvaxal, aláudate e aléntate Ferreiro, en tanto que a bellísima Filomena chora dende Madril por non estar xunto a ti.

 ¡Salve, salve cibdá das Burgas, ninfa do Miño! Non soilo son eu a cantarche, outros sin ser teus fillos che cantarán tamén."

Heraclio Pérez Placer,("Ourensiño, meu Ourense) Contos, leendas e tradiciós, 1891, Imprenta de El Eco de Ourense (Obra narrativa en galego, 1998, Centro Ramón Piñeiro, páx.185/186)